Wie ben ik

Erfenis
We komen allemaal voort uit een bepaalde familiecontext. Van hieruit hebben we allerlei boodschappen opgepikt. Onze basishouding is hiermee verbonden.
Ik kom uit een land dat een zware geschiedenis heeft. Er is eeuwenlange overheersing geweest en de mensen dragen er de gevolgen nog van. Aan de buitenkant is dit overigens nauwelijks zichtbaar. Maar wanneer je beter kijkt zie je de erfenis. Het lastige van dit soort zaken is de vraag: wat hebben hedendaagse generaties te maken met het verleden? Wat kan de Duitse jeugd doen aan dat wat hun grootouders hebben gedaan. Wat kan de Nederlandse samenleving doen aan het slavernijverleden. Anders gezegd: wat kan een huidige generatie er nou nog aan doen dat er in het verleden nare dingen zijn gebeurd? Ergens moet je toch een punt zetten?
Was het maar zo makkelijk. Het lastige is dat mensen die kampen met de gevolgen van onderdrukking de gevolgen generaties met zich meedragen. Zowel economisch als sociaal emotioneel.

Vanzelfsprekendheid
Dit is van invloed geweest op mijn oriëntatie als kind en later als volwassene. Voor mij is namelijk weinig vanzelfsprekend. Het feit dat ik kansen heb gekregen om mezelf te ontwikkelen bijvoorbeeld, is niet vanzelfsprekend. Met onze geschiedenis had mijn leven er net zo goed anders uit kunnen zien. Ik heb voor een deel geluk gehad en heb moeten knokken voor wat ik wilde bereiken. Ik weet wat het is om een underdog te zijn. Ik weet hoe het is om aansluiting te zoeken in een voor jou onbekende omgeving. Ik weet wat het betekent om er niet van nature bij te horen. Belangrijk is altijd geweest: het behouden van vertrouwen, geloof in mogelijkheden. Het nemen van de verantwoordelijkheid om jezelf en daarmee je leven te verbeteren. En aangezien mijn ouders niet erg materialistisch waren maar eerder nobel, kwam al snel het gevoel omhoog ook iets voor anderen te moeten betekenen. Een bijdrage te leveren, want alleen voor jezelf leven, was te kort door de bocht. Voor mijn ouders en later ook voor mij.

Streven naar verbetering
Mijn ouders waren zeer ambitieus en vooruitstrevend. Wat ik zo mooi aan hen vond en tegelijkertijd als kind erg lastig, is het gegeven dat ze op hun doel af gingen. Alsof ze de oceaan overstekend niks te verliezen hadden. Ze geloofden gewoon in hun kansen en waren ervan overtuigd dat ze hun dromen konden realiseren. Hun enthousiasme en daadkracht sloegen wel over. Hoe kregen ze het toch voor elkaar om in die tijd (jaren 60) hun thuis achter zich te laten en hier het avontuur op te pakken? Dit heeft weerslag gehad op mij en mijn zusters. Ik heb altijd het gevoel gehad dat alles mogelijk is als je er maar voor gaat en de intentie hebt om te leren. In de breedste zin van het woord. En dat het leven niet alleen feest is, dat dit nu eenmaal onderdeel van het bestaan is. Knokken hoort er zogezegd bij. Ook hierin hebben we een goede houding te ontwikkelen.

Missie

Dit gedachtegoed probeer ik over te dragen op mensen met wie ik werk. Ik probeer elk individu en ieder team in zijn geheel te aanschouwen en van hieruit te werken aan verbeteringen. Verbeteringen voor zelf en voor anderen. Dit betekent dat mijn werkwijze persoonlijk is. En we de lastige punten niet uit de weg gaan. Niet voor de lol, maar om werkelijk verder te komen. Er is meer mogelijk in het leven dan we geneigd zijn te denken. Het is aan ons om dit eruit te halen. We kunnen het niet alleen. We hebben elkaar nodig.